W końcu pękłam ;))

Do popularnych ostatnio pękających lakierów podchodziłam jak pies do jeża. Z jednej strony ciekawość, żądza posiadania, a z drugiej myśl: czy taki szalony, popękany manicure aby na pewno do mnie pasuje? czy ja to polubię? Rozdarta między tymi myślami stwierdziłam, że wątpliwości rozwieje jedynie próba ;) Nie dalej jak przedwczoraj pokazałam Wam moje niemieckie nabytki, a wśród nich Crackling Top Coat od P2:

Mój wybór padł na kolor czarny - jeden z najbardziej uniwersalnych (co oznaczało dla mnie również to, że niemal każdy chętnie go przyjmie, jeśli zechcę go porzucić ;)). Zapłaciłam za niego 1,75 euro, czyli około 7 złotych.

Stwierdziłam, że nie ma na co czekać - wczoraj pękłam ;) Jako lakieru podkładowego użyłam Szarej Migotki od Barbry (pokazywałam Wam ją TUTAJ - niestety jeszcze nie zeswatchowaną). Na to kremowy w swojej konsystencji pękacz P2. Wrażenia? W pierwszej sekundzie nieco się zdziwiłam, bo czarna emalia w całości przykryła szary podkład. Właściwie nie wiem dlaczego, ale się tego nie spodziewałam. Jednak już po dwóch sekundach czerń rozstąpiła się niczym Morze Czerwone ;)) Zobaczcie efekt:

Im lakier był bardziej suchy, tym mocniej pękał. Warto dodać, że wysechł ekspresowo! Cała "procedura" pękania trwała może 10 sekund, chwilę później manicure był już nie do ruszenia. Czarne plamki są nieco chropowate, faktura manicure'u jest wyraźnie wyczuwalna pod palcami. W ramach próby przed chwilą usiłowałam pękacza zdrapać i ku mojemu zaskoczeniu nie udało mi się. Lakier niby "odstaje", a jednak mocno wpił się w Migotkę. Przypuszczam więc, że trwałość będzie przynajmniej zadowalająca.

Z racji, że był to mój "pękający debiut", na początku nie byłam pewna ile lakieru powinnam nałożyć na płytkę paznokcia, by uzyskać jak najlepszy efekt. Na pierwszy z paznokci położyłam bardzo cienką warstwę. Zobaczcie, w jaki sposób spękała:

Cieniutkie, płaskie, gęsto usiane, drobne smugi i plamki. Widzicie? Na kolejne paznokcie nakładałam już "standardową" ilość lakieru - taką, jaką nakładam w przypadku niepękających lakierów, kiedy chcę równomiernie pokryć całą płytkę. Dało to spore, ciemne, rzadziej rozsiane plamy, które widziałyście na poprzednim foto. Oznacza to, że efekt można stopniować :)

Spróbowałam, żeby wyrobić sobie zdanie na temat "spękanego efektu"... ale nadal nie wiem, co o tym myśleć ;)) Z jednej strony fajnie, nietypowo, zaskakująco, a z drugiej - wciąż mam wątpliwości, czy to do mnie pasuje. Nie odczuwam stuprocentowego zachwytu. Nęci mnie jedynie możliwość grania kolorami. Powiedzmy - limonkowy podkład i fioletowy pękacz, albo coś delikatniejszego - beżowy podkład z pęknięciami w kolorze cappucino. Możliwość spękania tylko jednego z pięciu paznokci. Spękanie tylko połowy każdej z płytek. Upust dla wyobraźni. Tak, chyba to polubię! Ale tylko jako wakacyjną zabawę, przejaw chwilowego, niegroźnego szaleństwa. Na codzień pozostanę przy jednolitych barwach ;)